Tarih: 2013-10-06 / Görüntülenme: 13612

Sultan II. Mahmud Hân zamanında, sâliha, temiz kalbli yaşlı bir kadıncağız duymuş ki, Hazret-i Hızır her gün yatsı namazında, Yenicâmi’de görülürmüş. Kendisi de zâten Hızır aleyhisselâmı görmeyi öteden beri çok istermiş.

Duyduğu söz üstüne ertesi gün kocasına durumu bildirip, ondan izin alarak yatsı namazına Yenicâmi’ye gitmiş. Namaz çıkışında, avluda bir kenara çekilmiş ve başlamış çıkanlara dikkatli dikkatli bakmaya...

O pür dikkat çıkanları tâkip ederken, karşısına nûr yüzlü bir ihtiyar çıkagelip sormuş:

- Nereye bakarsın hâtun?

- Dediler ki, bu câmiye her akşam Hızır aleyhisselâm gelirmiş. Onu görmeye geldim.

- Peki onu görsen nasıl tanıyacaksın?

- Bilmem.

- O zaman buradan geçse, sen onu tanıyamazsın. Sana onu nasıl tanıyacağını öğreteyim mi?

- Tabii, sizi dinliyorum.

- Arkamdaki câmiyi görüyor musun?

- Evet görüyorum.

- Işıklarına bak! Söndü mü şimdi?

- Aaa evet, söndü.

- Şimdi bir daha bak, ışıklar tekrar yandı mı?

- Baktım. Evet yandı.

- Peki öyleyse. İşte aynı böyle, arkasında duran câminin ışıklarını olduğu yerden kıpırdamadan yakıp söndüren birisini görürsen, işte o Hızır’dır. Haydi bana müsaade. Allahü teâlâ sana hayırlar, bereketler ve iyilikler versin!..

- Hay Allah râzı olsun.

Kadın böyle demiş ve beklemeye devam etmiş. Fakat tabiî herkes dağıldığı hâlde, târife uygun kimse çıkmamış. Bizimki de mahzûn mahzûn eve dönmüş. Kocası sormuş:

- Gördün mü Hızır aleyhisselâmı?

- Yok, göremedim ama, nasıl görüleceğini çok iyi öğrendim.

- Nasıl görülecekmiş?

Kadın olanca saflığıyla hâdiseyi anlatınca adam demiş ki:

- Hay benim saf hanımım mübârek olsun. Sen hem Hızır aleyhisselâmı görmüş hem de duâsını almışsın.

Bunun üzerine zavallı kadın bir süre kendine gelememiş.